در آمریکای جنوبی، عسل طبیعی نمدار برای اهداف مختلف کشت و استفاده می شد. در فرهنگ مایا، زنبورها نه تنها مقدس هستند، بلکه از زنبورهای بدون نیش برای اهداف آشپزی نیز استفاده می شود.
با این حال، اکثر فرهنگ ها معتقد بودند که عسل نقش کلیدی در سلامت انسان دارد. این امر کاربرد گسترده آن را به عنوان یک پماد برای بثورات و تسکین گلودرد تایید می کند.
تعدادی از ادیان جهان از عسل برای مقاصد مختلف استفاده می کنند. «عسل یکی از پنج اکسیر بداخلاقی در دین هندوئیسم است در بیشتر آیین های هندو بر روی خدایان ریخته می شود و در اکثر ادیان منبع بالقوه برکت محسوب می شود.
در دین یهود، عسل تنها نماد سال نو نیست. همچنین نشانه برکت خداوند است. به گفته اسنودون و کلایور در وعده غذایی سنتی برای آن تعطیلات سال نو، برش های سیب را در عسل آغشته می کنند.
می خورند تا سال نو شیرینی را به ارمغان بیاورند و برخی از تبریک های روش هشانه عسل و یک سیب را نشان می دهد که نماد جشن است.” از سوی دیگر بودیسم در مادهو پورنیما از عسل استفاده می کند.
این یکی از مهم ترین جشن ها در تقویم بودا است و به طور گسترده در هند و بنگلادش جشن گرفته می شود. در مسیحیت، یحیی تعمید دهنده به تصویر کشیده شده است که برای مدت طولانی با عسل و میوه های وحشی زندگی می کرده است.
گزارش سازمان خواربار و کشاورزی (فائو) حاکی از آن است که تولید و تجارت عسل نه تنها در جهان رو به افزایش است، بلکه به منبع درآمد قابل توجهی برای اکثر مناطق تبدیل شده است.
علیرغم اینکه عسل در سراسر جهان کشت می شود، برخی از مناطق جهان تولید عسل بالاتری دارند. ایالات متحده، چین و ترکیه در صدر فهرست تولیدکنندگان عمده عسل هستند.
