مطالعه ای توسط Tay در مورد اثرات پر کردن و الیاف چمن مصنوعی مخصوص فوتبال بر رفتار اصطکاک جوانان گزارش داد که یک پا که روی چمن مصنوعی می چرخد یا پرکننده های آن را فشرده می کند یا آنها را به سمت بیرونی پا می کشد.
هر دوی این فرآیندها باعث کشیده شدن فیبر و افزایش اصطکاک سطحی می شود که حرکت بازیکنان و توپ را دشوارتر می کند.
Villwock و همکاران نیز با این استدلال موافق بودند و گزارش کردند که نوع الیاف و اندازه و مقدار مواد پرکننده تأثیر قابل توجهی بر رفتار اصطکاکی سطوح ورزشی مصنوعی دارد.
اورچارد نشان داد که اصطکاک سطح کفش اغلب است. با سختی سطح، خشکی، پوشش چمن و تراکم الیاف، طول ناودانی کفش و سرعت بازی همبستگی مثبت داشت. وی اظهار داشت.
استفاده از راهکارهای کاهش کشش سطحی کفش مانند آبیاری و نرم کردن زمین، بازی در فصل زمستان، استفاده از چمن طبیعی و پوشیدن کفش با ناودانی کوتاه، احتمال آسیب دیدگی را کاهش می دهد.
مک لارن و همکاران (2012) کاهش عملکرد چمن مصنوعی را با افزایش سن مطالعه کردند و دریافتند که اثر اصطکاک با برهمکنش بین سایش پوست و مقاومت توپ مرتبط است.
او گزارش داد که رشد خزه و جلبک روی سطح اصطکاک سطح کفش را کاهش می دهد و سطح را لغزنده می کند. و اینکه فاصله رول توپ تحت تأثیر مقاومت خمشی، اصطکاک و جهت گیری الیاف است.
تای و همکاران (2015) گزارش کردند که سطوح ورزشی مصنوعی که پرکننده ندارند، بیشترین اصطکاک را دارند و سطوحی که دارای شن کامل یا لاستیک هستند اصطکاک کمتری دارند.
در نظرسنجی انجام شده توسط پولوس و همکاران (2014) بر روی بازیکنان حرفه ای فوتبال، آنها اصطکاک زیاد را به عنوان دومین عامل مهم آسیب در چمن مصنوعی ذکر کردند.
کشش یک پارامتر کلیدی برای اندازه گیری راحتی، عملکرد و خطر آسیب است. حرکات فوتبال نیاز به کشش انتقالی بالایی بین کفش و سطح دارد.
بسیاری از مطالعات نشان داده اند که گشتاور و کشش تجربه شده توسط مفاصل اندام تحتانی بر روی چمن مصنوعی بیشتر از چمن طبیعی است.
